Η χθεσινή Παρασκευή ήταν σκληρή. Οι λέξεις γράφονται με δυσκολία και
τα μάτια μας θολώνουν στην σκέψη πως ο Νίκος έφυγε από κοντά μας… Είναι η μέρα
που ξεθώριασαν οι αναμνήσεις μας. Μια Παρασκευή που περνά πλέον ως «μαύρη»
Παρασκευή του Ελληνικού βόλεϊ. Και όμως 24 ώρες μετά τον θρήνο και την απώλεια όλων, οι ομάδες θα δώσουν κανονικά τους αγώνες τους γιατί μερικοί παράγοντες είναι
κατώτεροι των περιστάσεων…
Την στιγμή που η Ορεστιάδα, ο Έβρος και το Ελληνικό
βόλεϊ έχει βυθιστεί στην θλίψη και τον πόνο από τον ξαφνικό χαμό του αγαπημένου
μας Σαμαρά, ορισμένοι για μια ακόμη φορά αποδεικνύουν το πόσο «λίγοι» είναι.
Τα δάκρια και ο πόνος αυτές τις ώρες ξεχειλίζει απ΄
όλους…
Και κυρίως από αυτούς που είχαν την τύχη να
γνωρίζουν τον «αετό». Να τον θαυμάζουν, να τον βλέπουν από κοντά στις μοναδικές
του πτήσεις και να ονειρεύονται πως τα πάντα γίνονται…
Αυτόν τον «αετό»
που με την εμβληματική παρουσία του στα γήπεδα έφερε νεαρά παιδιά στο άθλημα τα οποία ήθελαν και προσπαθούσαν να
κοπιάρουν το στιλ του και να του μοιάσουν ξεκινώντας τις δικές τους πτήσεις…
Ωστόσο αυτά τα όνειρα για πολλούς σταμάτησαν… Όπως και
η όρεξη για βόλεϊ, για αγώνες… Τα μάτια θολώνουν από δάκρια πόνου, αλλά την
ίδια ώρα μερικοί δεν αντιλαμβάνονται τον βαθμό της απώλειας.
Πόσο στενόμυαλος και επικίνδυνα άσχετος πρέπει να
είναι κάποιος για να μην μπορεί να αντιληφθεί πως ΣΗΜΕΡΑ δεν μπορεί να παιχθεί
ΚΑΝΕΝΑ παιχνίδι βόλεϊ. Κανείς δεν έχει διάθεση και όρεξη να μπει σε γήπεδο…
Και όμως ΚΑΝΕΙΣ δεν είχε την ευθιξία να πάρει την
απόφαση και να αναβάλει την αγωνιστική δραστηριότητα ως ελάχιστο φόρο τιμής προς
αυτόν τον μεγάλο αθλητή που ανέδειξε το ελληνικό βόλεϊ.
Μερικά πράγματα ξεπερνάνε το οικονομικό κόστος. Τι
χειρότερο χρειάζεται να γίνει για να αναβληθούν αγώνες…
Το ελληνικό βόλεϊ από εχθές πενθεί. Έγινε φτωχότερο…
Δυστυχώς όμως υπάρχουν παράγοντες του αθλήματος που δεν
μπορούν να πιάσουν τον «σφυγμό» του φίλαθλου
κόσμου… Γιατί είναι «λίγοι» για να κατανοήσουν το μέγεθος της απώλειας και να πάρουν
μια απόφαση…
