Αφιέρωμα- έρευνα για το βόλεϊ στην Θράκη έχει στο τελευταίο τεύχος του το περιοδικού VOLLEYBALL της ΕΟΠΕ. Ωστόσο πέραν από τις συνεντεύξεις δεν είδαμε κάτι παραπάνω από την έρευνα...Στην έρευνα αυτή μίλησαν ο πρώην πρόεδρος του ΑΟΟ κ. Αθανάσιος Κούμπης, ο πρώην πρόεδρος του Εθνικού Στράτος Μαρασλής, καθώς και ο πρόεδρος της Κομοτηνής Κώστας Γκουντάκος.
Και οι τρεις παράγοντες μίλησαν για την πορεία των ομάδων της Θράκης και για την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει. Αυτό δηλαδή που γνωρίζουμε και βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.
Μια έρευνα από το περιοδικό της ΕΟΠΕ η οποία σταμάτησε στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ομάδες. Μια έρευνα που σταμάτησε στα αυτονόητα οικονομικά προβλήματα που έχουν τα σωματεία.
Ωστόσο στην έρευνα για το βόλεϊ της Θράκης στο Volleyball της ΕΟΠΕ, δεν αναφέρονται για το ποιος έφερε τους ΑΟΟ, Εθνικό Αλεξανδρούπολης, Κομοτηνή και ένα σωρό άλλες ομάδες της περιφέρειας να φυτοζωούν.
Ή για να μην γίνομαι άδικος. Ποίος άλλος -εκτός από τους ανθρώπους των ομάδων- έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο να βρεθούν εδώ που είναι τα σωματεία.
Και σε αυτό το ερώτημα τόσο οι συνάδελφοί δημοσιογράφοι, όσο και οι φίλαθλοι το ξέρουν και έχει να κάνει με την Ομοσπονδία. Μια Ομοσπονδία που έχει αφήσει τόσα χρόνια αβοήθητες τις ομάδες της Θράκης.
Αυτή η ομοσπονδία που χρωστά τεράστια ποσά στις ομάδες για τις μετακινήσεις των ομάδων (ανδρικών, εφηβικών, παίδων) τους.
Αυτή η Ομοσπονδία που δεν έκανε τίποτα απολύτως για τις ομάδες που παράγουν συστηματικά παίκτες στις μικρές ηλικίες και συνεχίζουν να δίνουν αθλητές στις Εθνικές ομάδες.
Αυτή η Ομοσπονδία που ποτέ δεν φρόντισε να εφαρμοστεί ποτέ στην πράξη το Καρτολίνο το οποίο θα έδινε κάποια χρήματα για την παραγωγή παικτών.
Αυτή η Ομοσπονδία που ποτέ δεν κοίταξε την γειτονική μας Ιταλία στον τρόπο ανάπτυξης και να αγκαλιάσει «ουσιαστικά» και πρακτικά τις ομάδες της περιφέρειας.
Από έρευνες, αναφορές, αφιερώματα και άλλα γεμίσαμε. Οι ομάδες αυτό που θέλουν είναι λύσεις. Λύσεις στο οικονομικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Λύσεις που πρέπει να δοθούν από την Ομοσπονδία και τις οφειλές της…
------------------------------------------------------------------------------------
Αναδημοσίευση από το περιοδικό VOLLEYBALL
Θανάσης Κούμπης (ΑΟ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ)
Η γενέτειρα σπουδαίων παικτών, η πόλη του βόλεϊ, η μοναδική ομάδα της Θράκης που έπαιξε τέσσερις φορές σε φάϊναλ φορ του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας και αποκόμισε ένα ασημένιο μετάλλιο το 1995, αλλά και τρεις φορές φιναλίστ του Ελληνικού πρωταθλήματος με Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και Άρη, δε χωρούσε στο μυαλό κανενός ότι θα αγωνίζονταν, εν έτη 2009, στη Β΄Εθνική.
Κι όμως, μέσα σε μια εικοσαετία, αφού γεύθηκε τη χαρά να ακούγεται η περίφημη μπάντα της, με τον Γρηγόρη τρομπετίστα, σε όλη την Ελλάδα, γεύθηκε και το πικρό ποτήρι της λησμονιάς, μακριά από όλους και όλα, ενώ το στολίδι της, το σύγχρονο γήπεδό της που με τυμπανοκρουσίες εγκαινιάσθηκε πριν λίγα χρόνια, φαντάζει παράταιρο για τη σημερινή κατάστασή της.
Εδώ η απογοήτευση, ενδεχομένως και η απαισιοδοξία για το μέλλον, έχει κάνει την εμφάνισή της έντονα. Ο Θανάσης Κούμπης συνέδεσε το όνομά του με μια από τις δύο χρυσές δεκαετίες της ομάδας. Πρόεδρος επί μια οκταετία, αλλά και έφορος και ταμίας και… «εργάτης» σε μια εποχή ( 1985 – 1996), όπου τα ίδια τα παιδιά της ομάδας, ο προγραμματισμός, οι χορηγοί, ο κόσμος, τα φώτα, τα Μ.Μ.Ε είχαν βάλει μία ομπρέλα πάνω από την ακριτική πόλη που συγκινούσε ακόμη και για τη γεωγραφική της θέση, πόσω μάλλον για τη δική της ομάδα βόλεϊ.
Τώρα απλώς μένει απλός θεατής.
«Όσο υπάρχει αυτός ο νόμος και όχι αυτός που γνωρίσαμε πριν δύο δεκαετίες, τόσο η Ορεστιάδα θα παραμένει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μετά την «Μποσμάν» εποχή, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγούμασταν σ’ αυτό το σημείο».
Η αναδρομή στο παρελθόν έφερε αναπόφευκτα κάποιες συγκρίσεις με το παρόν.
«Κάποτε κρατούσαμε για 4 χρόνια έναν παίκτη. Κτίζαμε επάνω του την ομάδα. Κάναμε 2-3 μεταγραφές, είχαμε αυτούς τους παίκτες ως παράδειγμα στους πιτσιρικάδες. Και όταν δεν μπορούσαμε να τους κρατήσουμε, τότε είχαμε το δικαίωμα της οικονομικής ανταλλαγής. Ναι, έφυγε ο Τσακιρόπουλος, αλλά η Ορεστιάδα κέρδισε. Ζητήσαμε από τον Ολυμπιακό, ως αντιπρόταση, 60 εκατομμύρια και τελικά πήραμε 45 εκατ. δραχμές. Αυτά, όταν το βόλεϊ ήταν ερασιτεχνικό. Με τον επαγγελματισμό έσβησε ο νόμος της υποχρεωτικής παραμονής 4 χρόνων και μαζί του έσβησε και η επαρχία».
- Κι όμως, η «παραγωγή» πιτσιρικάδων συνεχίζεται.
«Αυτή δε θα σταματήσει. Ούτε εδώ, ούτε στην Αλεξανδρούπολη, ούτε στα Γιάννενα. Αλλά αν θέλουμε να παίξουμε σε πιο υψηλό επίπεδο, εκεί όπου ήμασταν πρόπερσι, δεν μπορούμε. Λείπουν δύο κρίκοι στην αλυσίδα: Σπόνσορες και παίκτες. Η δεξαμενή θα συνεχίσει να γεμίζει, αλλά υψηλό επίπεδο δε θα έχουμε, διότι στα 17-18 τους τα παιδιά θα κοιτάξουν να φύγουν από την πόλη και δε θα μπορούμε να τα δελεάσουμε και φυσικά να τα κρατήσουμε».
- Και με αριθμούς;
«Το 1985 ο προϋπολογισμός μας ήταν 35 εκατ. δραχμές. Το 1987 ήταν 18,5 εκατ. και το 1996, όταν έφυγα από το τιμόνι της ομάδας, ήταν… 250 εκατ. Αντιλαμβάνεστε πόσο απέχουμε από τα οικονομικά μεγέθη σήμερα»;
- Κι όμως, τα πράγματα ήταν λαμπρά κάποτε…
«Ναι, βέβαια… Η ‘’Diana’’, τότε, μας έδωσε μέχρι και 65 εκατ. δραχμές μια χρονιά. Φέραμε την Εθνική Κούβας για φιλοξενία, με προοπτική παραμονής μέχρι κι ένα χρόνο στην Ορεστιάδα, προκειμένου να πάρουμε ένα παίκτη. Ήμαστε δυνατοί και είχαμε το παιχνίδι στα χέρια μας, αν και δε μας βοήθησαν οι συγκυρίες…».
- Φως στο τούνελ υπάρχει;
«Μόνο εάν επιστρέψουμε στον παλιό νόμο ή σε ένα ιταλικό μοντέλο όπου το 10-15% των χρημάτων της μεταγραφής να μπαίνει στα ταμεία της πρώτης ομάδας του παίκτη…»
